dhāna

adjective noun (adj.) holding, containing (-˚) MN.i.11 (ahi kaṇṭaka˚; cp ādhāna & kaṇṭaka)
■ (n.) nt. a receptacle Dhp.58 (sankāra˚ dust-heap = ṭhāna Dhp-a.i.445). f. dhānī a seat (= ṭhāna), in rāja˚; “the king’s seat,” a royal town Often in comb with gāma & nigama (see gāma 3 a) Vin.iii.89; Ja.vi.397; Pv.ii.13#18.

Sk. dhāna, to dadhāti; cp. dhātu