puñja

(usually -˚) a heap, pile, mass, multitude Vin.ii.211; Ja.i.146 (sabba-rogānaṃ). As in foll. compounds: aṭṭhi˚ Iti.17 (+ aṭṭhikandala); kaṭṭha˚ AN.iii.408; AN.iv.72; Ja.ii.327; gūtha˚ Ja.ii.211; tiṇa˚ AN.iii.408; palāla˚ DN.i.71; MN.iii.3; AN.i.241; AN.ii.210 maṃsa˚ DN.i.52; vālika˚ Ja.vi.560; saṅkhāra˚ SN.i.135.

  • -kata (& ˚kita) for puñjikata; cf. Sk. puñjīkṛta with i for a in compound with kṛ & bhū heaped up, heaped together Vin.ii.208 (puñjakita); MN.i.58, MN.i.89 (id. but id p. MN.iii.92 puñjakajāta); AN.iii.324 (puñjakata; variant reading puñjakita & puñjanika); Ja.ii.408 (puñjakata, variant reading pancalikata); Ja.vi.111 (id., variant reading puñca˚).

cp. Epic Sk. puñja