ātuman

self. nom. sg. ātumo Pv.iv.5#2 (= sabhāvo Pv-a.259), ātumā Mnd.69 (ātumā vuccati attā), Mnd.296 (id.) & ātumāno Mnd.351; acc. ātumānaṃ Snp.782 (= attānaṃ Snp-a.521), Snp.888, Snp.918; loc. ātume Pv.ii.13#11 (= attani C.).

Vedic ātman, diaeretic form for the usual contracted attan; only found in poetry. Cp. also the shortened form tuman