taṭataṭāyati

to rattle, shake, clatter; to grind or gnash one’s teeth; to fizz. Usually said of people in frenzy or fury (in ppr. ˚yanto or ˚yamāna) Ja.i.347 (rosena), Ja.i.439 (kodhena); Ja.ii.277 (of a bhikkhu kodhana “boiling with rage” like a “uddhane pakkhitta-loṇaṃ viya”); the latter trope also at Dhp-a.iv.176; Dhp-a.i.370 (aggimhi pakkhitta-loṇasakkharā viya rosena t.); Dhp-a.iii.328 (vātâhata-tālapaṇṇaṃ viya) Vv-a.47, Vv-a.121 (of a kodhâbhibhūto; variant reading kaṭakaṭāyamāna), Vv-a.206 (+ akkosati paribhāsati), Vv-a.256. Cp. also kaṭakaṭāyati & karakarā.

Onomatopoetic, to make a sound like taṭtaṭ. Root *kḷ (on ṭ for I̊ cp. taṭa for tala) to grind one’s teeth, to be in a frenzy. Cp. ciṭiciṭāyāti. See note on gala and kiṇakiṇāyati